W dniu 14 grudnia 2021 r. Sąd Okręgowy w Łodzi wydał ciekawy prawomocny wyrok w sprawie o sygn. akt III Ca 981/20, oddalając w całości powództwo banku z tytułu umowy kredytu waloryzowanego kursem CHF mPlan zawartej z mBankiem w roku 2007. Korzystny prawomocny wyrok sądu zapadł mimo że kredytobiorca podpisał porozumienie o spłacie długu, które bank potraktował jako uznanie zadłużenia z kredytu. Opisywana sprawa dowodzi, że nawet w sytuacji gdy bank wypowie umowę kredytową, można się przed roszczeniami skutecznie bronić i finalnie pozbyć się całkowicie zobowiązań z tytułu nieważnej umowy kredytowej.
Porozumienie z bankiem, wypowiedzenie umowy, pozew sądowy
W roku 2012 kredytobiorca zawarł z mBankiem porozumienie, dotyczące spłaty długu. Kredyt mimo to nie był spłacany i w roku 2017 bank wypowiedział umowę, chociaż do spłaty pozostawała niewielka część zadłużenia, którą bank szacował na około 25 tys. złotych. Z uwagi na niską wartość przedmiotu sporu, bank skierował pozew przeciwko klientowi do Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia, zgodnie z właściwością miejscową (w Łodzi ma siedzibę Oddział Bankowości Detalicznej mBanku). Pomimo prób przeniesienia postępowania do sądu w Warszawie, właściwego ze względu na miejsce zamieszkania pozwanego kredytobiorcy, łódzki sąd nie wyraził na to zgody, tak więc całość postępowania dwuinstancyjnego toczyła się przed sądami w Łodzi. Mimo to proces zakończył się pełnym sukcesem kredytobiorcy.
Skuteczne uchylenie nakazu zapłaty
W pozwie bank domagał się wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym. Prowadząca sprawę kredytobiorcy Kancelaria Sosnowski – Adwokaci i Radcowie Prawni w pierwszym etapie postępowania skupiła się na uchyleniu wydanego przez sąd w dniu 11.04.2019 r. nakazu zapłaty. W tym celu już w dniu 17.05.2019 r. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, który finalnie został przez Sąd Rejonowy w Łodzi uchylony.
Trafna okazała się argumentacja przemawiająca za brakiem podstaw do utrzymania w mocy przedmiotowego nakazu oraz za oddaleniem w całości roszczeń banku. Zawarte pomiędzy stronami w 2012 roku porozumienie o spłacie długu nie jest bowiem równoznaczne z uznaniem przez kredytobiorcę całości zadłużenia. Umowa kredytowa od początku zawierała klauzule abuzywne, skutkujące jej nieważnością w całości. Dlatego nie można uznać długu wynikającego z przedmiotowej nieważnej umowy na podstawie zawartego później porozumienia.
Ponadto, pozwany kredytobiorca i reprezentująca go kancelaria zakwestionowali sposób wyliczenia roszczeń, które bank oparł na wyciągu z ksiąg bankowych, co nie mogło być uznane jako dowód w sprawie przesądzający o wydaniu niekorzystnego wyroku. Skuteczne oddalenie nakazu zapłaty pozwoliło na dalszą walkę w sądzie o oddalenie powództwa banku i uznanie umowy kredytowej za nieważną.
Sąd I instancji uznał roszczenie banku
Po uchyleniu nakazu zapłaty Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia przeszedł do postępowania dowodowego, w ramach którego m.in. przesłuchał kredytobiorcę jako stronę sporu i ocenił dokumentację dotyczącą wyliczeń nadpłat powstałych na skutek stosowania w umowie niedozwolonych klauzul waloryzacyjnych.
Pomimo argumentacji strony pozwanej wskazującej na nieważność umowy kredytowej w całości ze względu na zidentyfikowane w umowie klauzule abuzywne, sąd I instancji wydał w dniu 09.03.2020 r. niekorzystny wyrok w sprawie o sygn. akt II C 1545/19, uznając niemal w całości roszczenia banku za zasadne. Podstawą takiego rozstrzygnięcia sądu było zawarte w 2012 roku porozumienie o spłacie długu, które błędnie zostało uznane przez sąd za odnowienie zobowiązania względem banku. Wobec takiego stanowiska, zarzuty dotyczące umowy kredytowej z 2007 roku – w ocenie sądu – były bez znaczenia. Sąd Rejonowy w Łodzi uznał, że bank wystarczająco udowodnił większość roszczeń i dodatkowo obciążył kredytobiorcę kosztami procesu.
Prawomocna wygrana z mBankiem – oddalenie powództwa, umowa nieważna
Strona pozwana nie zgodziła się z takim rozstrzygnięciem, dlatego wniosła apelację od niekorzystnego wyroku I instancji do Sądu Okręgowego w Łodzi. W toku apelacji Kancelaria Sosnowski zaprezentowała szeroką argumentację przemawiającą za tym, że podpisane w 2012 roku porozumienie o spłacie długu nie miało rzeczywistego charakteru odnowienia zobowiązania. Starano się także przekonać sąd II instancji, że przedmiotem oceny sądu nie powinno być niniejsze porozumienie, ale zawarta wcześniej umowa kredytowa, która nosiła cechy abuzywności. Zaprezentowano przed sądem przykłady coraz bardziej korzystnego dla kredytobiorców orzecznictwa sądów powszechnych i TSUE.
Sąd Okręgowy w Łodzi zgodził się w pełni z przedstawioną argumentacją, która konsekwentnie była rozwijana i poszerzana. Ostatecznie sąd uznał, że roszczenia banku wywodzą się z nieważnej umowy kredytowej, a do podpisania porozumienia o spłacie długu, na które powoływał się bank, kredytobiorca został niejako przymuszony, dlatego porozumienie to nie może stanowić dowodu na niekorzyść kredytobiorcy, ani być objęte ochroną prawną.
Przywołana argumentacja przekonała Sąd Okręgowy w Łodzi, III Wydział Cywilny Odwoławczy, który przeprowadził w dniu 30.11.2021 r. rozprawę apelacyjną, a niedługo potem w dniu 14.12.2021 wydał korzystny dla kredytobiorcy wyrok, zmieniając w sposób zasadniczy wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia z dnia 09.03.2020 r. Sąd Okręgowy oddalił w całości powództwo banku i zasądził od niego na rzecz kredytobiorcy całość kosztów dwuinstancyjnego procesu, w tym koszty zastępstwa procesowego. Wyrok jest prawomocny i definitywnie zamyka kwestię roszczeń banku względem kredytobiorcy. Z uwagi na niewielką wartość przedmiotu sporu, bank nie może wnosić skargi kasacyjnej od przedmiotowego wyroku.
Pomimo, jak wydawałoby się na początku sytuacji podbramkowej, w której znalazł się kredytobiorca, sprawa zakończyła się dla niego pomyślnie, gdyż całkowicie uwolnił się od zobowiązań wobec banku. Kluczowe znaczenie miała tutaj szybka reakcja na działania banku i natychmiastowe sięgnięcie po wsparcie doświadczonej kancelarii frankowej.
Dodaj Opinie