Pierwszy, wydany w polskiej sprawie frankowej wyrok TSUE odnosi się do kredytów indeksowanych, a jak wiadomo, kredyty we frankach dzielą się na kredyty indeksowane i denominowane. Kredyty indeksowane to kredyty w których kwota zobowiązania wyrażona została w złotówkach, jednak kwota ta podlegała następnie indeksacji do franka szwajcarskiego, natomiast kredyt denominowany kwotę zobowiązania wyrażał w walucie obcej, która była następnie przeliczana na złotówki według kursu franka z tabeli banku w dniu wypłaty kredytu.
Orzeczenie TSUE zastosowanie znajdzie jednak nie tylko w przypadku kredytów indeksowanych, z uwagi jednakże, iż kredyt denominowany funkcjonuje nieco inaczej, stwierdzenie abuzywności postanowień w nim zawartych można rozpatrywać na innych płaszczyznach.
Stwierdzenie nieważności kredytu denominowanego możliwe jest przede wszystkim w oparciu o twierdzenie, że zawarta umowa nieokreśla kwoty kredytu, tym samym więc jest sprzeczna z regulacjami prawa bankowego.
Zgodnie bowiem z obowiązującymi przepisami, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu, natomiast sama umowa powinna być zawarta na piśmie i powinna określać w szczególności kwotę i walutę kredytu.
Powiązane wpisy:
Zagrożenia dla frankowiczów po wyroku TSUE.
Kalkulator frankowicze – wylicz nadpłatę kredytu CHF
W przypadku kredytu denominowanego kwota kredytu jest określono w walucie obcej, zatem wyeliminowanie z umowy klauzuli przeliczeniowej (zgodnie z orzeczeniem TSUE), powodować będzie, że umowa nie będzie określać kwoty kredytu oraz nie możliwym stanie się ustalenie wypłaconej kwoty.
Przy takim założeniu można dojść do wniosku, że strony takiej umowy nie uzgodniły jej podstawowych kwestii, czyli umowa nie mogła zostać skutecznie zawarta.
W sytuacji jednakże, gdyby przyjąć, że zawarta przez strony umowa kredytu denominowanego oznaczała udzielenie kredytu w walucie obcej, czyli we franku szwajcarskim, wówczas, usunięcie z umowy niedozwolonej klauzuli przeliczeniowej, oznaczałoby, że zapisy umowy nie precyzują w jaki sposób kwota kredytu ma zostać wypłacona w złotówkach.
W takim przypadku będziemy więc mieć do czynienia ze świadczeniem niekreślonym, co w konsekwencji prowadzi do uznania, że nie doszło do skutecznego powstania zobowiązania. Jeśli zatem nie doszło do powstania zobowiązania, to bank nie wypłacił również kwoty kredytu w złotówkach, a skoro tak, to wypłacona kwota kredytu nie została przekazana w ramach wykonania umowy, lecz jako świadczenie nienależne, czyli idąc jeszcze dalej, umowa kredytowa nadal nie została wykonana i wówczas sąd powinien uznać ją za niewykonaną.
Przyjmując natomiast, że zawarta umowa o kredyt denominowany spowodowała udzielenie kredytu w złotówkach lub we franku szwajcarskim, umowa może zostać uznana za niezawartą z tego powodu, że to na kredytobiorcę zostało przerzucone całe ryzyko kursowe.
Zarówno w orzeczeniach TSUE, jak i wydanych do tej pory przez sądy polskie, jednoznacznie bowiem wynika, że w przypadku kredytów powiązanych z walutą obcą, a więc kredytów indeksowanych i denominowanych, postanowienia przerzucające ryzyko kursowe na kredytobiorcę uznaje się za niedozwolone, gdy bank zaniechał swojego obowiązku i nie poinformował należycie kredytobiorcy o ryzyku kursowym przed zawarciem umowy.
Bank, będą instytucją finansową do której kredytobiorca posiada zaufanie, powinien uczynić zadość tym obowiązkom i powinien każdemu kredytobiorcy, który decyduje się na kredyt w walucie obcej, przedstawić wszystkie istotne okoliczności zaciągnięcia takiego kredytu.
Bank powinien więc przedstawić kredytobiorcy wszystkie potencjalne negatywne skutki zaciągnięcia takiego zobowiązania, włącznie z symulacją jak wzrost kursu waluty obcej wpływać będzie na oprocentowanie kredytobiorcy i jak bardzo zmieni się wówczas jego zadłużenie, kolejne raty kredytu i koszt jego całkowitej spłaty.
Niezależnie od tego, który z powyższych scenariuszy zostanie przez sąd przyjęty przy rozpoznaniu sprawy o kredyt denominowany, skutek będzie w każdym przypadku taki sam, strony takiej umowy powinny wzajemnie zwrócić sobie to co od siebie otrzymały, zawsze bowiem mamy do czynienia z upadkiem zawartej umowy.
Dodaj Opinie